کم کم یاد خواهی گرفت : تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را ؛ اینکه عشق تکیه کردن نیست و رفاقت اطمینان خاطر ؛ و یاد میگیری که بوسه ها قرارداد نیستند ؛ و هدیه ها معنی عهد و پیمان نمیدهند. كم كم خواهی آموخت كه چگونه باید ببازی ؛ كم كم خواهی آموخت چگونه در تنهایی با همه خاطرات او باید بسوزی و خواهی آموخت كه در این سوختن باید زندگی كنی و در نهایت میبینی از زندگی كه گذراندی چیزی جز آرزوهای نرسیده نداری و كم كم خواهی آموخت كه چگونه به امید نفس نكشیدن شبها را چگونه خواهی خفت ؛ این یعنی زجر دوست داشتن و قشنگترین درد دنیا كه به نا امیدی تو منجر میشود ولی چیز دیگری هم خواهی آموخت و این است كه: كویر تنها بهانه ای است كه دستهای او را بگیری و بروی هر چند كه میدانی كویر فقط رفتن و رفتنه بی نتیجه است ولی بهانه ی با او بودنت بود. ولی چیزی توی این آموختنا هست كه برات ارزش داره ؛ کم کم یاد میگیری : که حتی نور خورشید هم میسوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری باید باغِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد ؛ یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی که محکم باشی پای هر خداحافظی و یاد میگیری که خیلی می ارزی اما یه سری حقیقتهارو هم توی این كویر رفتنت میفهمی ؛ اینكه: یادت باشه که همیشه ذره ای حقیقت پشت هر "فقط یه شوخی بود" یه کمی کنجکاوی پشت "همینطوری پرسیدم" قدری احساسات پشت "به من چه اصلا" مقداری تفكر پشت "چه میدونم" اندکی درد و غم پشت "اشکالی نداره" و حرفهای پر از ناراحتیت پشت هر "هیچی" گفتنت وجود داره.

                                                            سوار بی کس

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: